Jan Tarasin, Znaki, 1977 r.

Serigrafia ta stanowi charakterystyczny dla twórcy przejaw fascynacji znakami i symbolami, które wyrażają nieuchwytną naturę rzeczywistości. Jest doskonałym przykładem jego eksperymentów z abstrakcją, w których zderza porządek z chaosem, sugerując przy tym istnienie tajemniczego, niewidzialnego porządku w świecie.
Pochodzi z teki „Jan Tarasin. ErÖffnung. Otwarcie. Opening”, wydanej przez Kunstlerhaus Bethanien w 1991 w Berlinie.

Należy do klasyków współczesnego malarstwa polskiego. Jego sztukę trudno zaszufladkować czy przypisać określonej tendencji artystycznej. Wypracował charakterystyczny dla siebie styl — zapis znaków przypominających alfabet. Był malarzem, grafikiem i autorem tekstów o sztuce. Jego wczesne prace malarskie to martwe natury, które z czasem stawały się coraz bardziej odrealnione i uproszczone. Wizja świata, którą przestawiał budzi wiele skojarzeń i odwołań. Kreśląc swoje znaki podejmował próbę uchwycenia zmienności stanów natury, przypadkowości i reguł rządzących w relacji porządek — chaos. W 1951 ukończył malarstwo w krakowskiej ASP w pracowni prof. Zbigniewa Pronaszki. Już w czasie studiów został zauważony i zaproszony do udziału w ramach I Wystawy Sztuki Nowoczesnej. Był członkiem Grupy Krakowskiej, wykładowcą ASP w Warszawie i późniejszym jej rektorem. W 1984 otrzymał Nagrodę im. Jana Cybisa.