Tadeusz Makowski, Akt dwustronny, 1910 r.

Śmiałe poszukiwanie formy. Balans między realizmem a abstrakcją. Swoboda kreślenia z pełnią strukturalnej logiki. Szkic ten stanowi doskonały przykład wczesnych poszukiwań artystycznych Makowskiego, jeszcze przed jego pełnym zaangażowaniem w stylizację kubistyczną i własny charakterystyczny język malarski.

Jest postacią o wiele bardziej złożoną, niż mógłby sugerować jego najbardziej rozpoznawalny styl, inspirowany dziecięcym światem. To artysta, który w okresie międzywojennym wniósł na polską i europejską scenę sztuki coś, co można określić jako głębokie połączenie intelektu, duchowości i formalnej dyscypliny. Makowski, choć często przypisywany wyłącznie do nurtu melancholijnej stylizacji, w rzeczywistości był twórcą niezwykle wszechstronnym i otwartym na różnorodne kierunki artystyczne, co czyni go jednym z najważniejszych artystów polskiego modernizmu. Urodził się w Oświęcimiu, a jego droga artystyczna zaczęła się na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, gdzie studiował filologię klasyczną i filozofię. Zaledwie rok później porzucił nauki humanistyczne na rzecz Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie jego mentorami byli między innymi Józef Mehoffer i Jan Stanisławski. To właśnie w kręgu młodopolskich artystów krakowskich ukształtowało się jego pierwsze podejście do malarstwa – pełne wyczulenia na kolor, fakturę i symbolikę. W okresie międzywojennym Makowski, mimo że mieszkał we Francji, był ważnym punktem odniesienia dla polskich artystów. Jego wystawy w Paryżu i w Polsce, a także udział w międzynarodowych salonach, takich jak Salon Niezależnych czy Salon Jesienny, ukazywały, jak głęboko zakorzeniona w polskiej kulturze tradycja może współistnieć z nowoczesnością. Był pomostem między dwiema kulturami, a jego spuścizna artystyczna to nie tylko obrazy, ale i przykład artysty, który z odwagą łączył różne światy. Dziś Tadeusz Makowski jawi się nie tylko jako poeta dziecięcego świata, ale także jako artysta, który w cichy, lecz niezaprzeczalnie istotny sposób przyczynił się do budowy mostów między polską sztuką a europejską awangardą. W jego twórczości widzimy, jak tradycja może być odczytana na nowo – nie jako ciężar, lecz jako źródło nieustannej inspiracji.